Ενας παράδεισος που συνδυάζει βουνό και θάλασσα για εξορμήσεις όλες τις εποχές του χρόνου, αλλά και αγαπημένος προορισμός ακόμη και των πλέον «δύσκολων» ταξιδιωτών. Ενα από τα ωραιότερα περπατήματα στο Πήλιο είναι το παλιό μονοπάτι που κατηφορίζει από τη Τσαγκαράδα στη Νταμούχαρη. Οι επισκέπτες της Νταμούχαρης μπορούν να φτάσουν με τα πόδια πατώντας πάνω στις γλυμμένες από τα χρόνια πέτρες. Η θάλασσα ακίνητη μόλις άγγιζε τα χοντρά χοχλάδια της νότιας ακρογιαλιάς. Πέτρινες φολιδωτές στέγες ξεπηδούσαν μέσα από τον ήσυχο ελαιώνα.

 Αυτή την εποχή στο λιμανάκι της Νταμούχαρης θα βρίσκονται δύο-τρεις βάρκες, ο βυθός σχεδόν πάντα αστράφτει σαν κρύσταλλο με βελούδινα ακίνητα φύκια. Η Νταμούχαρη είναι το μοναδικό φυσικό και ασφαλές λιμάνι της ανατολικής ακτής του Πηλίου. Και το μικρότερο επίσης. Από εδώ γινόταν το εμπόριο των γύρω χωριών Τσαγκαράδα και Μούρεσι για πολλά χρόνια.

 Στον κάβο υπάρχει το ερειπωμένο κάστρο που κτίστηκε από τους Ενετούς για να προστατεύει από τους πειρατές ένα σταθμό ταξιδιωτών και αποθήκες που είχαν φτιάξει στη Νταμούχαρη. Αργότερα –  πολύ μετά τους Ενετούς – τους χώρους αυτούς χρησιμοποιούσαν οι ντόπιοι για να φυλάνε τα προϊόντα που διακινούνταν από το λιμανάκι.Από το ‘70 και μετά άρχισε να αναπτύσσεται ο τουρισμός με την έλευση των Γερμανών, αλλά ποτέ δεν έγινε μαζικός. Η Νταμούχαρη παραμένει ένα γραφικό πηλιορείτικο ψαροχώρι. Το οποίο απολαμβάνουν ιδιαίτερα οι έχοντες σκάφος.

 Ο βόρειος ορμίσκος είναι και σήμερα ένα λιμανάκι, όπου φιλοξενούνται πολύχρωμες ψαρόβαρκες και σκάφη αναψυχής. Στον οικισμό υπάρχουν παλιά και καινούργια γραφικά σπίτια, ξενώνες και δωμάτια, αλλά και λίγες ταβέρνες για φαγητό.